"Vroeger kneep mijn opa in mijn hand als er ergens een vogeltje vloog of zich een eekhoorn omhoog haastte in een boom. Dat ik de natuur niet met pijn ben gaan associëren is wonderlijk, want hij kneep echt heel hard. Het was lief en inspirerend bedoeld. Hij was ook de man waar iedereen zielige gewonde vogels bracht. Hij lapte ze weer op. In zijn tuin vol kippen, duiven en eenden en parkieten. Zijn zoon, mijn vader, was biologieleraar. Hij bracht mijn broer en mij veel bij over dieren, DNA, bladgroen, cellen en ook de voortplanting van kwallen. Tot het schaamrood op mijn kaken stond. Want hij deed dat laatste midden in de ontbijtzaal van het hotel waar we zaten te ontbijten. Ook lief en inspirerend bedoeld. Ook al zat ik op dat moment zo ver mogelijk verstopt achter mijn gekookte ei. Verder werkt mijn oom bij Staatsbosbeheer en is mijn neef boswachter. Nou ja, iets met een paplepel?

Zou je denken …

Want ik houd niet van pap en die lepel liet ik in eerste instantie dan ook aan me voorbijgaan. Ik ging Taal & communicatie studeren. Na het werken op een redactie en bij tekstbureaus, kwam ik erachter dat de commerciële tekstwereld mij niet gelukkig maakte. Dat resulteerde in een tijdelijke uitzendbaan bij een Brabantse omgevingsdienst. En daar werk ik nog steeds. Want de natuur gaat me toch aan het hart. Inmiddels ben ik vergunningverlener gebiedsbescherming in opleiding.

Verder ben ik moeder van drie kinderen, mijn vriend zijn twee kinderen en een eigenwijze snotneus van ons samen. Drukke boel dus, thuis. Daarom is een wandeling zo nu en dan voor mij een verademing. Liefst in de vrije natuur, een bos of ander natuurgebied. Daar ben ik in mijn element en komt mijn altijd doorratelende geest tot rust. En soms komen er mooie gedachten in me op. En die komen dan weer, al dan niet met beeld erbij, tot bloei via Nature by Us."

Judith

Terug