Je kent ze wel; de vrolijke bloemen met knalgele langwerpige blaadjes, of pluisjes, die je weg kunt blazen. Ze groeien ineens overal vanaf april. En de ‘melk’ uit de stengel smaakt: iew, bitter!
Paardenbloemen brengen iedereen in gedachten weer terug naar zijn of haar kindertijd. Je kunt het niet helpen. Als je ze ziet staan, wil je de pluisjes wegblazen. Of moet je toch even denken aan de vieze vingers die je had na het plukken en fijnknijpen van de steel.
Ze heet eigenlijk: Taraxacum officinale. Ze bloeit van maart tot november. En als je liever een egaal groen gazon hebt: pas op! De plant zit diepgeworteld en bij het plukken of maaien gaan ontelbaar veel pluisjes, parachuutjes of pluimpjes op hun vruchtbare weg naar… nog meer paardenbloemen. Ze kan op elke soort grond gedijen. En wordt bestoven door onder meer bijen, hommels en (zweef)vliegen. Die haar zoemen, eh, roemen als bron van nectar en stuifmeel.
Paardenkracht
Een unieke en sterke bloem die met verve diverse rollen speelt: symbool, geneeskrachtig kruid en, jawel: een taalkundig verschijnsel.
Je schrijft officieel: ‘paardenbloem’. Volgens de ‘paarde(n)bloemregel’: omdat paard alleen het meervoud paarden heeft. Tot 2005 mocht je ‘paardebloem’ schrijven.
In het christendom staat de paardenbloem symbool voor rouw. Maar, voor wie dat wil, betekent de bloem ook: vernieuwing, het uitkomen van wensen en dromen, loslaten …
Gezond en smakelijk!
En wist je dat de paardenbloem een geneeskrachtige plant is? Paardenbloemwortel en -blad werken zuiverend, in gedroogde vorm kun je er thee van maken of een kompres. En de jonge bladeren kun je eten, als salade bijvoorbeeld. De bloemen lenen zich zelfs voor het maken van een smakelijke siroop. Maar let op: pluk ze niet in beschermde natuur en nooit te veel. Liever helemaal niet eigenlijk; insecten zijn er zo blij mee!
Tip: laat je altijd eerst goed informeren over het eten of medicinaal gebruiken van kruiden en wilde planten.
Tekst: Judith Luub
Fotografie Ingeborg Steenhorst
Reactie plaatsen
Reacties