De bomen waren altijd overal bij. Toen ik begin jaren tachtig als driejarige voor dag en dauw met papa mee mocht naar het starten van de kindervakantieweek. Toen ik op hete dagen mijn benen brandde aan de zwetende zwarte bielzen rand van de zandbak. Vele raketijsjes heb ik verslonden in hun schaduw. Vele zandkastelen - met gracht - heb ik gebouwd onder hun toeziend oog. Ze keken toe als ik uren op mijn kop in een klimrek hing en misschien zagen ze wel mijn eerste kus.  Ik voelde me toch een beetje verraden door degene die had besloten om mijn groene vrienden te kappen. 

Op de leeftijd dat ik op vrijdagen uitging in eigen dorp, joegen mijn vrienden en ik elke vrijdagavond de gemiddelde leeftijd in de plaatselijke kroeg omlaag. Het café werd vergezeld door een enorme kastanjeboom. Op een ongure dag was na tien jaar ook die boom ineens weg. Ziek. Café-bar de Kastanje verloor dertig meter allure, heel veel schaduw en 300 jaar levenservaring. 

Ik verhuisde naar 's-Hertogenbosch voor mijn studie. Ironisch genoeg verdwenen daar ook al snel de bomen die de Parade tot een plein met allure maakten. Ik word melancholisch als ze verdwijnen; bomen. The end of an era, dat gevoel krijg ik dan. En de bomen die ik heb verloren in mijn leven, daar was ongetwijfeld iets mee aan de hand. Een expert zal zich er vast over hebben gebogen en genoodzaakt zijn geweest om de snoeischaar erin te zetten. Maar er zijn ook heel veel bomen in de wereld die om minder goede reden het veld moeten ruimen. Massaproductie, expansiedrang…

Persoonlijke karakters

Buiten al hun andere goede eigenschappen om, hebben bomen een persoonlijkheid. En geven ze hun omgeving karakter. Stevig geworteld, in stilte getuige van alles, zonder te oordelen. Beschermend met hun bladerdak. Bomen zijn levende ‘landmarks’ die een plek interessant maken. En soms worden ze zelfs vrienden.  Laten we, zo veel als in onze macht ligt, heel zuinig op ze zijn. 

Tekst: Judith Luub | Fotografie Ingeborg Steenhorst